Kitap Yorumu: Yolun Sonundaki Okyanus

Sadece bir anı.

Bir adamın kendini biraz rahatlatmak için çıktığı mini bir araba gezisi sonunda kendisini doğduğu ve büyüdüğü evin yanında bulması ve anılarının canlanması ile başlıyor kitap. ''Adam '' diye hitap etmemin sebebi karakterimizin adının kitapta geçmemesi. Oldukça eskiye gidiyor. 7 yaşına. 1960'lı yılların olması oldukça olağan. 

Karakterimiz tam bir kitap kurdu. Her şeyi okuyan biri. 7 yaşında olması bile okuma sevdasına engel değil. Anılarınıda Lettie Hempstock'u hatırlaması ile hikaye derinlik kazanıyor. Bir cinayet sonucu gelişen bir takım küçük olaylar sonucu karakterimiz ve biz Hempstock ailesi ile tanışıyoruz.

Kitabın en etkileyici taraflarından biri bir çocuğun gözünden okumamız. Olaylara onun penceresinden bakmamız. Yeri geldiğinde bizi güldürüyor yeri geldiğinde olayları mantıklı bir şekilde ele alması ile bizi şaşırtıyor. Karakterimizin kendi olma çabası ise günümüze verilebilecek en güzel mesaj olduğunu düşüyorum. Ailelerin çocuklar üzerinde baskısı üç çocuk babası olan Neil Gaiman tarafından oldukça iyi bir şekilde verilmiş.

Efsaneleri severim. Ne yetişkinler ne  çocuklar için yazılmışlardır. Bu tür ayrımların ötesindedirler. Neyseler odurlar.

Farklı olmasıyla da dikkat çekiyor. Kitabı okurken, bir kaç fantastik olay olduğunu anlıyorsunuz ancak adını koymakta zorlanıyorsunuz. İlk kez Neil Gaiman okuyan biri olarak yazarın sihrinin bu olduğunu düşünüyorum. Okyanus fikri oldukça dikkat çekici ve heyecan verici. Hempstock ailesinin farkı. Kainatın gizemi.

Kitaptaki gizem hiç bitmiyor. Kitabın sonundaki '' Son Söz '' kısmı olmasaydı gizemle başlayan ve gizemle devam eden kitap gizemle son buluyor olacaktı. Tabi bir çok şey kafamızda soru işareti olarak kalmadı değil. Örneğin karakterimizi Hempstock ailesi tarafından önemli olmasının nedeni ne? Lettie'nin onu neden bu kadar çok koruyor?

Anlatan bir çocuk da olsa yetişkinleri hedef aldığını düşünüyorum. Neil Gaiman bu kitapla alkışı hak ediyor.